اولین قدمها در جهت شکل گیری پاراگلایدر در دهه 1960 میلادی اولین قدمها در جهت شکل گیری پاراگلایدر در دهه 1960 میلادی توسط ناسا صورت گرفت . در آن دوره برای کاهش آسیب سفینه های فضایی به هنگام فرود از چتر استفاده می شد این روش تا قبل از اختراع شاتل ها رواج داشت اما در خلال این مطالعات فعالیتهای مثبتی در جهت پیشرفت چترهای اتوماتیک و سقوط آزاد انجام گرفت تا سال 1985 میلادی وسیله ای بنام پاراگلایدر وجود نداشت تا اینکه در حدود سال 1986 میلادی کوهنوردان سوئیسی برای پایین آمدن از کوه از این وسیله استفاده کردند . البته وسیله ای که آنها از آن استفاده می کردند بیشتر به چتر سقوط آزاد شباهت داشت و به مرور زمان به شکل امروزی تغییر حالت داد. پایین آمدن از کوه با پاراگلایدر انگیزه ای شد برای پیشرفت ورزش بطوری که امروزه به ورزشی مستقل در نقاط مختلف جهان تبدیل شده است . پاراگلایدر یک وسیله نوظهور پروازی است که به سرعت در جهان در حال توسعه میباشد این وسیله ساده ترین وآخرین دستاورد بشر برای پرواز شخصی است پاراگلایدر هیچ گونه موتوری ندارد و نشست و برخاست آن توسط پای خلبان انجام میگیرد . این وسیله به جهت اینکه وزن و حجم کوچکی دارد به راحتی قابل حمل میباشد . سازه بال ازنوعی پارچه خاص نایلونی و و توسط بندهایی بسیار محکم از جنس کولار ترکیب یافته اند که توسط یک قفل فولادی بنام کارابین به هارنس که همان صندلی و در بر گیرنده خلبان است متصل میگردد پاراگلایدر هیچ گونه اسکلت داخلی ندارد و تنها اجزائ شکل دهنده آن بند ها و پارچه بال است که مانند یک تشک باد ی هنگامی که درمعرض جریان هوا قرار می گیرد از طریق سلول هایی که برای ورود هوا تعبیه شده اند متورم می گردد وبال آماده پرواز می شود 
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
